Rondo na drodze wojewódzkiej nr 627 im. Janusza Kusocińskiego
Janusz Kusociński będzie patronem nowego ronda na drodze wojewódzkiej nr 627, u zbiegu ulic Ostrowskiej, Przemysłowej i Żołnierzy Armii Krajowej.
Propozycje były dwie: Janusz Kusociński oraz kapitan Aleksander Bednarczyk "Adam". Decyzją ostrołęckich radnych patronem został Janusz Kusociński.
Janusz Tadeusz Kusociński, pseudonim "Kusy" urodził się 15 stycznia 1907 roku w Warszawie. Dzieciństwo spędził w Ołtarzewie, gdzie jego ojciec Klemens - urzędnik kolejowy, posiadał małe gospodarstwo rolne. Janusz miał dwóch braci oraz trzy siostry. Najstarszy z braci Zygmunt zginął podczas I wojny światowej, prawdopodobnie we Francji. Drugi brat Tadeusz, zginął podczas wojny polsko-bolszewickiej pod Zamościem w 1920 roku. Jego najmłodsza i zarazem ukochana siostra zmarła w 1929 roku.
Janusz Kusociński to polski lekkoatleta, złoty medalista olimpijski z Los Angeles w biegu na 10 000 m, srebrny medalista pierwszych mistrzostw Europy na dystansie 5000 m. Wielokrotny mistrz oraz rekordzista Polski w biegach średnich i długich. Sport zaczął amatorsko uprawiać od 1925 roku. Początkowo jako piłkarz, a później biegacz w Robotniczym Klubie Sportowym Sarmata w Warszawie. Jego kariera biegacza rozpoczęła się zupełnie przypadkowo, kiedy na zawodach zorganizowanych z okazji święta robotniczego zabrakło jednego zawodnika do sztafety. Zaproponowano udział Kusocińskiemu, a ten wyraził zgodę i jego drużyna wygrała. Jako zawodnik bieganie rozpoczął w Sarmacie w 1926 w biegach na 800 i 1500 m. Był wielokrotnym mistrzem i rekordzistą Polski w biegach średnich i długodystansowych. Opracował własną metodę treningu długodystansowego tzw. interwałową. Pierwszym i jedynym trenerem Kusocińskiego był Estończyk Aleksander Klumberg. Intensywny trening zaaplikowany przez Klumberga i znaczny wkład pracy Kusocińskiego przyniosły rezultaty. W 1928 został mistrzem Polski. W 1929 przeszedł z "Sarmaty" do KS "Warszawianka" i z tym klubem był związany do 1939. Obok Stanisławy Walasiewiczówny był najpopularniejszym sportowcem Polski międzywojennej, również popularną postacią w warszawskich salonach. Czynnie uprawiał sport do wybuchu wojny w 1939.
W Polsce jego największym rywalem był Józef Noji. Jego największym osiągnięciem sportowym było zdobycie złotego medalu na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles w 1932 roku, gdzie w biegu na 10 000 metrów pokonał czołówkę światowych biegaczy, m.in. Finów Lauriego Virtanena i Volmari Iso-Hollo. W 1931 został wybrany laureatem "Przeglądu Sportowego" na najlepszego sportowca roku. Po dłuższej przerwie zdał eksternistycznie maturę i w 1937 otrzymał świadectwo dojrzałości. W 1938 został absolwentem CIWF w Warszawie. Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego, trener, dziennikarz. Był redaktorem naczelnym "Kuriera Sportowego".
