Radni jednomyślni w sprawie patronki Gimnazjum nr 2
23 radnych głosowało za nadaniem ostrołęckiemu Gimnazjum nr 2 imienia Danuty Siedzikówny pseudonim „Inka” . Z propozycją nadania jej imienia zwróciła się do prezydenta społeczność szkoły. Najprawdopodobniej nowe imię i sztandar Gimnazjum nr 2 otrzyma w październiku bieżącego roku.
Danuta Siedzikówna ps. Inka była córką Wacława Siedzika leśniczego, żołnierza armii Andersa (zmarłego w Teheranie w 1942) i Eugenii z Tymińskich (zamordowanej przez Gestapo we wrześniu 1943 roku). Uczyła się w szkole powszechnej w Narewce,
a podczas wojny w szkole sióstr salezjanek w Różanymstoku k. Dąbrowy Białostockej.
Po zamordowaniu przez Gestapo jej matki, razem z siostrą Wiesławą wstąpiła do Armii Krajowej, gdzie odbyła szkolenie medyczne. Po przejściu frontu podjęła pracę kancelistki
w nadleśnictwie Hajnówka. Wraz z innymi pracownikami nadleśnictwa została w czerwcu 1945 r. aresztowana za współpracę z antykomunistycznym podziemiem przez grupę
NKWD-UB. Została uwolniona z konwoju przez patrol wileńskiej AK. Następnie jako sanitariuszka podjęła służbę w oddziale "Konusa", a potem w szwadronach por. Jana Mazura "Piasta" i por. Mariana Plucińskiego "Mścisława". Przez krótki czas jej przełożonym był także por. Leon Beynar "Nowina", zastępca "Łupaszki", znany później jako Paweł Jasienica. Danuta Siedzikówna przybrała wówczas pseudonim "Inka".
Na przełomie 1945/1946, zaopatrzona w dokumenty na nazwisko Danuta Obuchowicz, podjęła pracę w nadleśnictwie Miłomłyn w powiecie ostródzkim. Wczesną wiosną 1946 roku nawiązała kontakt z ppor. Zdzisławem Badochą "Żelaznym", dowódcą jednego ze szwadronów "Łupaszki". Po śmierci "Żelaznego", zabitego podczas obławy UB
24 czerwca 1946, została wysłana przez jego następcę, po zaopatrzenie medyczne do Gdańska i tam aresztowana przez UB rankiem 20 lipca 1946 roku, a następnie umieszczona
w pawilonie V więzienia w Gdańsku jako więzień specjalny. W śledztwie była bita
i poniżana, mimo to odmówiła składania zeznań obciążających członków brygad wileńskich AK. Została skazana na śmierć 21 sierpnia i zastrzelona w dniu 28 sierpnia 1946 r.
w więzieniu przy ul. Kurkowej w Gdańsku. Według relacji przymusowego świadka egzekucji, ostatnimi słowami "Inki" było: Niech żyje Polska! Niech żyje "Łupaszko"!
W grypsie do sióstr Mikołajewskich z Gdańska, krótko przed śmiercią, "Inka" napisała: ,,Jest mi smutno, że muszę umierać. Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba".
fot. "inka" wraz z kolegami z oddziału
