"Pokój i Dobro" - w świetle dokumentów
W związku z artykułem red. Piotra Ossowskiego ( zamieszczonym na stronie internetowej Tygodnika Ostrołęckiego) sugerującym , jakoby miasto nie robiło nic, by odzyskać pieniądze wyłudzone w ramach subwencji przez Stowarzyszenie Pokój i Dobro chciałbym przedstawić stan faktyczny ww. sprawy.
Co do podjętych kroków w celu ewentualnego odzyskania pieniędzy nadal nie ma jednoznacznej opinii, czy powinno o to starać się miasto , czy organ państwowy , czyli MEN.
W opinii dostarczonej jeszcze prezydentowi Ryszardowi Załusce przez radcę prawnego Lecha Czarneckiego możemy przeczytać m.in. „ Osobą , która może dochodzić odszkodowania może być Miasto Ostrołęka, chociaż pojawia się wątpliwość, czy rzeczywiście to jednostka samorządowa będzie legitymowana do wystąpienia z pozwem o odszkodowania, gdyż była jedynie dysponentem środków pochodzących z budżetu Państwa. W takiej sytuacji rzeczywiście pokrzywdzonym jest Państwo, a nie jednostka samorządowa” . Dalej opinia sugeruje wystąpienie do organu rządowego w celu wyjaśnienia dalszego postępowania , a tenże powinien wypowiedzieć się , czy Skarb Państwa poniósł szkodę.
Nawiązując do tej opinii prezydent Załuska wystąpił w dniu 11.09 .2006 do MEN ze stosownym zapytaniem. Efektem tego było pismo z dnia 18.04.2007 ,w którym MEN zwrócił się o przekazanie kopii orzeczeń sądowych i szczegółów dotyczących liczby uczniów oraz systemu kształcenia w celu ponownego przeliczenia subwencji na lata 2000 – 2003. W związku z tym prezydent Ostrołęki , Janusz Kotowski , dwukrotnie – 25.07.2007 i 05.11. 2007 dostarczył do ministerstwa komplet dokumentów związanych ze sprawą. Do chwili obecnej ministerstwo nie zajęło stanowiska w sprawie zwrotu subwencji.
W okresie przekazywania subwencji kierownikiem referatu oświaty do lipca 2001 roku była pani Ewa Waszkiewicz – Sznyter, a nadzór merytoryczny z ramienia Zarządu Miasta pełnił pan Janusz Gołota ( członek zarządu ds. oświaty), który w okresie od lipca 2001 do roku 2003 został po reorganizacji struktury urzędu Dyrektorem Wydziału Oświaty.
W czasie sprawowania funkcji żadna z tych osób nie miała prawnych podstaw do prowadzenia kontroli merytorycznej placówki pod względem rozróżnienia osób kształconych w systemie zaocznym od eksternistycznego. Uprawnienia takie posiadało wyłącznie Kuratorium Oświaty.
Warto dodać, że Miasto wpisując placówkę do ewidencji oparło się na opinii Kuratorium, które nie zwróciło uwagi na zgodność typu kształcenia podanego przez dyrekcję szkoły ze stanem faktycznym. Stąd wzięło się przekonanie urzędników, że przekazano dotacje dla kształcenia w systemie zaocznym. Nieprawidłowości w pracy urzędników nie zauważył Sąd, stąd też nie było potrzeby wyciągania wobec nikogo konsekwencji. Obecnie miasto nadal oczekuje na decyzję lezącą w gestii Ministerstwa.
Na zakończenie szukającym sensacji w zamkniętej sądową decyzją sprawie chciałbym przypomnieć, że wyrok został dawno wydany , a osoba oskarżona o podawanie fałszywych danych skazana.
Warto jednak przytoczyć fragment uzasadnienia do ww. wyroku , w którym m.in. możemy przeczytać : „ W ocenie Sądu przy wymierzaniu oskarżonej kary należy wziąć pod uwagę fakt, iż co prawda bezprawnie otrzymana dotacja opiewa na wysoką kwotę, jednak jak wynika z dokumentacji szkoły dotacja była wykorzystywana zgodnie z przeznaczeniem , czyli na kształcenie dorosłych. Za te pieniądze była opłacana administracja szkoły, nauczyciele, składki ZUS pracowników, jak również lokal i inne świadczenia. Nie można więc powiedzieć , że pieniądze te zostały zdefraudowane i zmarnowane. Oskarżona wykorzystując je stwarzała warunki do kształcenia ludzi dorosłych, a więc tym samym podnosiła poziom intelektualny społeczeństwa w regionie. Publiczne pieniądze nie zostały wiec zmarnowane i w ocenie Sądu przy wymierzaniu kary za niewątpliwie przestępcze zachowanie oskarżonej nie można pominąć również pozytywnego aspektu jej działalności”
Wojciech Dorobiński
Co do podjętych kroków w celu ewentualnego odzyskania pieniędzy nadal nie ma jednoznacznej opinii, czy powinno o to starać się miasto , czy organ państwowy , czyli MEN.
W opinii dostarczonej jeszcze prezydentowi Ryszardowi Załusce przez radcę prawnego Lecha Czarneckiego możemy przeczytać m.in. „ Osobą , która może dochodzić odszkodowania może być Miasto Ostrołęka, chociaż pojawia się wątpliwość, czy rzeczywiście to jednostka samorządowa będzie legitymowana do wystąpienia z pozwem o odszkodowania, gdyż była jedynie dysponentem środków pochodzących z budżetu Państwa. W takiej sytuacji rzeczywiście pokrzywdzonym jest Państwo, a nie jednostka samorządowa” . Dalej opinia sugeruje wystąpienie do organu rządowego w celu wyjaśnienia dalszego postępowania , a tenże powinien wypowiedzieć się , czy Skarb Państwa poniósł szkodę.
Nawiązując do tej opinii prezydent Załuska wystąpił w dniu 11.09 .2006 do MEN ze stosownym zapytaniem. Efektem tego było pismo z dnia 18.04.2007 ,w którym MEN zwrócił się o przekazanie kopii orzeczeń sądowych i szczegółów dotyczących liczby uczniów oraz systemu kształcenia w celu ponownego przeliczenia subwencji na lata 2000 – 2003. W związku z tym prezydent Ostrołęki , Janusz Kotowski , dwukrotnie – 25.07.2007 i 05.11. 2007 dostarczył do ministerstwa komplet dokumentów związanych ze sprawą. Do chwili obecnej ministerstwo nie zajęło stanowiska w sprawie zwrotu subwencji.
W okresie przekazywania subwencji kierownikiem referatu oświaty do lipca 2001 roku była pani Ewa Waszkiewicz – Sznyter, a nadzór merytoryczny z ramienia Zarządu Miasta pełnił pan Janusz Gołota ( członek zarządu ds. oświaty), który w okresie od lipca 2001 do roku 2003 został po reorganizacji struktury urzędu Dyrektorem Wydziału Oświaty.
W czasie sprawowania funkcji żadna z tych osób nie miała prawnych podstaw do prowadzenia kontroli merytorycznej placówki pod względem rozróżnienia osób kształconych w systemie zaocznym od eksternistycznego. Uprawnienia takie posiadało wyłącznie Kuratorium Oświaty.
Warto dodać, że Miasto wpisując placówkę do ewidencji oparło się na opinii Kuratorium, które nie zwróciło uwagi na zgodność typu kształcenia podanego przez dyrekcję szkoły ze stanem faktycznym. Stąd wzięło się przekonanie urzędników, że przekazano dotacje dla kształcenia w systemie zaocznym. Nieprawidłowości w pracy urzędników nie zauważył Sąd, stąd też nie było potrzeby wyciągania wobec nikogo konsekwencji. Obecnie miasto nadal oczekuje na decyzję lezącą w gestii Ministerstwa.
Na zakończenie szukającym sensacji w zamkniętej sądową decyzją sprawie chciałbym przypomnieć, że wyrok został dawno wydany , a osoba oskarżona o podawanie fałszywych danych skazana.
Warto jednak przytoczyć fragment uzasadnienia do ww. wyroku , w którym m.in. możemy przeczytać : „ W ocenie Sądu przy wymierzaniu oskarżonej kary należy wziąć pod uwagę fakt, iż co prawda bezprawnie otrzymana dotacja opiewa na wysoką kwotę, jednak jak wynika z dokumentacji szkoły dotacja była wykorzystywana zgodnie z przeznaczeniem , czyli na kształcenie dorosłych. Za te pieniądze była opłacana administracja szkoły, nauczyciele, składki ZUS pracowników, jak również lokal i inne świadczenia. Nie można więc powiedzieć , że pieniądze te zostały zdefraudowane i zmarnowane. Oskarżona wykorzystując je stwarzała warunki do kształcenia ludzi dorosłych, a więc tym samym podnosiła poziom intelektualny społeczeństwa w regionie. Publiczne pieniądze nie zostały wiec zmarnowane i w ocenie Sądu przy wymierzaniu kary za niewątpliwie przestępcze zachowanie oskarżonej nie można pominąć również pozytywnego aspektu jej działalności”
Wojciech Dorobiński
