Powrót zapomnianych bohaterów
Odsłonięcie pomnika Poległych i Pomordowanych Żołnierzy Antykomunistycznego Podziemia Zbrojnego oraz Mieszkańców Cywilnych Ziemi Ostrołęckiej, którzy Padli Ofiarą Terroru Komunistycznego wpisuje się w obchody 90 – lecia odzyskania niepodległości przez Państwo Polskie. 24 października nastąpi symboliczne zamknięcie pewnego okresu historii, którą tworzyło pokolenie wychowane właśnie po 1918 roku , w wolnej Polsce.
Kraj , który zaledwie po dwudziestu latach samodzielnego bytu ponownie stał się ofiarą historycznych zaborców, zdążył wykształcić ludzi, którzy wolność i niepodległość Ojczyzny uznali za największe wartości. Po kampanii wrześniowej podjęli oni walkę partyzancką z najeźdźcą , tworząc największe w Europie podziemne państwo z armią liczącą ponad 400 tysięcy ludzi.
Decyzje mocarstw podjęte ponad głowami europejskich narodów, doprowadziły do oddania znacznej części niepodległej Europy pod wpływy Związku Sowieckiego. Reszta demokratycznego świata przyjęła to z milczeniem, a opór tym decyzjom stawiły nieliczne siły patriotyczne , zarówno na terenach wcielonych do ZSRR, jak i w podbitych „demoludach”.
W Polsce opór zbrojny trwał do połowy lat pięćdziesiątych, a Kurpiowszczyzna i Ziemia Ostrołęcka były jednym z bastionów niepodległościowej partyzantki. Ostatni żołnierz, Marian Borys ps. „Czarny”, zginął tu w 1954 roku. Przez dziesięć lat Urząd Bezpieczeństwa Publicznego i Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego polowały na ostatnich obrońców Niepodległej Polski, a oficjalna propaganda czyniła z nich bandytów i zbrodniarzy, eliminując z życia publicznego całe ich rodziny.
Wielu zdradzonych, zwabionych w pułapki przez agentów bezpieki zginęło w ubeckich katowniach . Wielu stało się ofiarami sfałszowanych procesów zakończonych wyrokami śmierci wykonanymi pod więziennymi murami. Wielu spoczywa w nieznanych miejscach, bo nawet martwi byli niebezpieczni dla tego systemu.
Na ostrołęckim pomniku znajdą się nazwiska ludzi, którzy przez lata byli odsądzani od czci i wiary, a miejsce pochówku wielu z nich jest tajemnicą. Już dziś wiemy, że nie jest to pełna lista ofiar stalinowskich katów. Żyją wśród nas jeszcze żołnierze Polski Podziemnej, którzy uzupełniają cały czas sporządzane przez Instytut Pamięci Narodowej listy bohaterów. Będzie ich na tym obelisku przybywać.
To smutne, że musiało minąć przeszło pół wieku , by historia oddała tym ludziom sprawiedliwość i należny im szacunek. Ale wolna Polska nie zapomniała o Tych, którzy oddali za nią życie. Dla ich rodzin, przyjaciół, kolegów z partyzantki jest to wydarzenie nieocenione. Wreszcie pełnym głosem mogą upomnieć się o pamięć swoich bliskich. Dla nas, współczesnych mieszkańców Ostrołęki, żyjących od kilku lat w zjednoczonej Europie, jest to lekcja historii, uświadamiająca nam, że są wartości, za które warto zapłacić najwyższą cenę. Bo dzięki tej cenie właśnie my możemy dziś cieszyć się Wolną Polską, o której właśnie śnili Ci, którym pomnik poświęcamy. Nazwiska takich ludzi , jak Antoni Chojecki „Ślepowron”, Hieronim Rogiński „Róg” , Bronisław Chrzanowski „Orzeł” czy Witold Borucki „Babinicz” i wielu innych po latach zapomnienia wracają do świata żywych. I naszym zadaniem jest , by pamięć o nich towarzyszyła następnym pokoleniom.
Kraj , który zaledwie po dwudziestu latach samodzielnego bytu ponownie stał się ofiarą historycznych zaborców, zdążył wykształcić ludzi, którzy wolność i niepodległość Ojczyzny uznali za największe wartości. Po kampanii wrześniowej podjęli oni walkę partyzancką z najeźdźcą , tworząc największe w Europie podziemne państwo z armią liczącą ponad 400 tysięcy ludzi.
Decyzje mocarstw podjęte ponad głowami europejskich narodów, doprowadziły do oddania znacznej części niepodległej Europy pod wpływy Związku Sowieckiego. Reszta demokratycznego świata przyjęła to z milczeniem, a opór tym decyzjom stawiły nieliczne siły patriotyczne , zarówno na terenach wcielonych do ZSRR, jak i w podbitych „demoludach”.
W Polsce opór zbrojny trwał do połowy lat pięćdziesiątych, a Kurpiowszczyzna i Ziemia Ostrołęcka były jednym z bastionów niepodległościowej partyzantki. Ostatni żołnierz, Marian Borys ps. „Czarny”, zginął tu w 1954 roku. Przez dziesięć lat Urząd Bezpieczeństwa Publicznego i Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego polowały na ostatnich obrońców Niepodległej Polski, a oficjalna propaganda czyniła z nich bandytów i zbrodniarzy, eliminując z życia publicznego całe ich rodziny.
Wielu zdradzonych, zwabionych w pułapki przez agentów bezpieki zginęło w ubeckich katowniach . Wielu stało się ofiarami sfałszowanych procesów zakończonych wyrokami śmierci wykonanymi pod więziennymi murami. Wielu spoczywa w nieznanych miejscach, bo nawet martwi byli niebezpieczni dla tego systemu.
Na ostrołęckim pomniku znajdą się nazwiska ludzi, którzy przez lata byli odsądzani od czci i wiary, a miejsce pochówku wielu z nich jest tajemnicą. Już dziś wiemy, że nie jest to pełna lista ofiar stalinowskich katów. Żyją wśród nas jeszcze żołnierze Polski Podziemnej, którzy uzupełniają cały czas sporządzane przez Instytut Pamięci Narodowej listy bohaterów. Będzie ich na tym obelisku przybywać.
To smutne, że musiało minąć przeszło pół wieku , by historia oddała tym ludziom sprawiedliwość i należny im szacunek. Ale wolna Polska nie zapomniała o Tych, którzy oddali za nią życie. Dla ich rodzin, przyjaciół, kolegów z partyzantki jest to wydarzenie nieocenione. Wreszcie pełnym głosem mogą upomnieć się o pamięć swoich bliskich. Dla nas, współczesnych mieszkańców Ostrołęki, żyjących od kilku lat w zjednoczonej Europie, jest to lekcja historii, uświadamiająca nam, że są wartości, za które warto zapłacić najwyższą cenę. Bo dzięki tej cenie właśnie my możemy dziś cieszyć się Wolną Polską, o której właśnie śnili Ci, którym pomnik poświęcamy. Nazwiska takich ludzi , jak Antoni Chojecki „Ślepowron”, Hieronim Rogiński „Róg” , Bronisław Chrzanowski „Orzeł” czy Witold Borucki „Babinicz” i wielu innych po latach zapomnienia wracają do świata żywych. I naszym zadaniem jest , by pamięć o nich towarzyszyła następnym pokoleniom.
