Streetworker: uścisk, który znaczy wiele więcej niż słowa
Ostrołęcki streetworker - Andrzej Zapert oraz Mariusz Łuba, przewodniczący Miejskiej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Ostrołęce przemierzają ostrołęckie ulice integrując się z osobami pozostającymi w kryzysie bezdomności, borykającymi się z problemem alkoholowym. Cel? Pomoc w wyrwaniu się z obecnego stanu.
Poniżej relacja Mariusza Łuby, przewodniczącego MKRPA z 4 września 2020 r.:
Popołudnie jak każde inne. Telefon do Andrzeja, krótka rozmowa, ustalenie planu. Po kilku minutach spotykamy się w miejscu, od którego rozpoczynamy naszą kolejną misję. Już na początku wędrówki dostrzegamy dobrze znanego nam mężczyznę, którego "stan" nie rokuje na podjęcie rozmowy. Podejmujemy jednak próbę. Mężczyzna łapie kontakt. Częstujemy go herbatą i wtedy zaczyna z nami rozmowę. Wspólnie udajemy się do jego miejsca "spoczynku". Dołącza do nas jego przyjaciel, z którym dzieli wspomnianą wcześniej przestrzeń. Prowadząc rozmowę, przekazujemy jedzenie, informujemy gdzie i jaką pomoc mogą uzyskać. Jeden z nich kolejny raz deklaruje, że pojawi się u Andrzeja. Czy tak się stanie …. ?
Jadąc przez Ostrołękę napotykamy samotnego, niepełnosprawnego mężczyznę. Cieszy go nasz widok. Jest trzeźwy. Jednak niepokoi nas jego duży ubytek masy ciała. Przekazujemy mu kilka kromek chleba i konserw. Wyciągając rękę dziękuje za okazaną pomoc. Podczas rozmowy poruszamy trudne tematy i wtedy w jego oczach pojawiają się łzy. Łzy rozpaczy. Jednak mężczyzna jest na tyle silny psychicznie, że kontynuuje rozmowę. Na zakończenie spotkania jego twarz zmienia oblicze. Chyba wie, że może na kogoś liczyć?
Jadąc na drugi koniec miasta napotykamy mężczyznę, z którym Andrzej od dłuższego czasu szukał kontaktu. Męska i bardzo szczera rozmowa jest chwilami okraszona łzami. Mężczyzna jest trzeźwy, porusza głębokie obszary jego problemów. Podtrzymujemy go na duchu. Na zakończenie przekazujemy jedzenie i przypominamy, gdzie może odwiedzić Andrzeja oraz gdzie może szukać pomocy. Z drżącym głosem, kiwa głową i stwierdza, że spotka się z Andrzejem.
Ruszamy dalej. Odwiedzamy mężczyznę, który mimo warunków, w jakich żyje, pragnie poczęstować nas kawą i herbatą. Pan pozostający w kryzysie bezdomności z problemem alkoholowym, pomimo niepełnosprawności, radzi sobie dobrze. Jego pozytywne nastawienie i humor sprawiają, że świat - mimo realiów jakie widzimy - zmienia swoje oblicze. Podczas spotkania już tradycyjnie staramy się przekazać informację co, gdzie i jak może uzyskać. Pytamy, czy się pojawi. Kiwa głową, że tak. Na zakończenie otrzymuje prowiant, a my uścisk dłoni. Uścisk, który znaczy o wile więcej niż wile słów.
